Nummer 27 | speciale kersteditie 2017
Ja nou, don’t blame us. Waar kun je het anders over hebben, met deze dagen? Het is óf Coca-Cola-kerstkitsch (‘Oh, de lichtjes!’ ‘Oh, de warmte van de familieschoot!’ ‘Oh, de liefde!’), óf de supermarkten die dit het uitgelezen moment vinden om de voedselresten uit hun schappen door uw keelgat te wringen (al dan niet met behulp van een trechter, een beetje zoals ganzenleverpaté gemaakt wordt), óf de Verlosser. (We willen niet flauw zijn, maar wanneer gaat die eens leveren? Het is nu toch al ruim 2.000 jaar geleden, wanneer worden we verlost? Het lijkt Mark Rutte wel: veel beloven, maar als het erop aan komt ...) Bezinning1 dus. Omdat je dat soort dingen niet moet overdrijven (er ligt een malse tournedos op ons te wachten, we denken nog na over de wijn), hebben we een tekstje gekozen met een leestijd van anderhalve minuut.
Het is een beetje gênant, ik geef het toe. Het leidt tot niets. Het is verder ook niet belangrijk, dus waarom zou je er aandacht aan besteden? Er zijn genoeg belangrijke dingen in de wereld om aandacht aan te besteden. De president van Rusland is een gevaarlijke manipulator en dief, de partijleider van China een dictator met grootheidswaan en de president van de Verenigde Staten een narcistische puber. Dat zijn belangrijke dingen. Het probleem is: wat verander ik eraan? Welke invloed kan ik uitoefenen, wat kan ik doen? Een ingezonden brief sturen naar de krant? Lid worden van een politieke partij? De in politiek opzicht machtigste man van Nederland, de minister-president, wat voor invloed heeft hij op dergelijke dingen?
Dus vind ik het gerechtvaardigd om te schrijven over Natasja. Natasja is niet haar echte naam. Die noem ik niet, dat zou niet kies zijn, zij heeft hier niet om gevraagd. Ik noem haar Natasja, naar de beroemdste vrouwenfiguur in de wereldliteratuur: Natasja Rostova, uit Oorlog en Vrede van Tolstoj. Wie van lezen houdt, kan ik het aanraden. Ruim 1500 bladzijden lang word je ondergedompeld in het liefdesleven van Natasja en de oorlog tussen Napoleon en Rusland. Maar dit terzijde.
Ik zette het plastic flesje met vers sinaasappelsap voor haar neer. Er was verder niemand in de winkel - heel onkarakteristiek voor een zaterdagochtend. Gelukkig stond Natasja achter de toonbank.
“Is dat alles?” vroeg ze.
“Ja”, zei ik.
“Waarom eigenlijk?” Ze lachte vrolijk. Die lach was, naast de voortreffelijke groente, het uitstekende fruit en haar rood krullend haar voor mij een belangrijke reden om bijna dagelijks naar deze groente- en fruithandel te gaan. Dat ‘bijna dagelijks’ vraagt enige toelichting, ik zou niet willen dat een verkeerde indruk ontstaat. Ik heb kantoor aan huis en om te voorkomen dat ik de hele dag binnen zit, laat ik mezelf af en toe uit. Dan fiets ik bijvoorbeeld even naar de groente- en fruithandel. Waar ik, als ik geluk heb, geholpen word door Natasja. Ze is veel jonger dan ik. Ze is getrouwd. Ze lacht niet alleen naar mij, voor zover ik weet is ze vriendelijk voor alle klanten. Ook voor oudjes die met hun muntjes en rollators het geduld van heiligen op de proef stellen. Ze is leuk, ze heeft rood krullend haar en ze lacht naar mij. Is dat niet belangrijk?
1 Uiteraard is het niet de bedoeling van de redactie van De Nieuwe Coengrachtbode mensen onnodig te kwetsen. Mocht dat onverhoopt toch gebeurd zijn - supermarkteigenaren zijn tenslotte ook maar mensen - dan bieden wij vanzelfsprekend onze welgemeende excuses aan.
Twintig!
Ja, beste lezer, er zijn er meer jarig, dezer dagen. Coenegracht | tekst & communicatieproducties, de uitgever van uw Nieuwe Coenegrachtbode, bestaat twintig jaar! Geef toe, is dat niet geweldig? De felicitaties stromen inmiddels binnen, maar laat u dat vooral niet weerhouden. Die twee decennia vieren we dubbel: met een strip van de onovertroffen dr. Sigmund en een liedje van Lucky Seven, Australia's Hottest Swing Band.
