Wat waren de redenen van de Eerste Kamer om het EPD af te schieten?
Theo: “Men vond het EPD vooral te groot. Als er veel personen – artsen, apothekers, verpleegkundigen - toegelaten worden tot een systeem, is dat natuurlijk minder veilig dan dat er minder mensen bij kunnen. Nul mensen die toegang hebben is het veiligst - en dan hoef je geen systeem te bouwen. De Eerste Kamer laat zich daarbij echter leiden door angst en niet door kennis. Het EPD is met zekerheid het meest optimale systeem dat voor handen is om medische data uit te wisselen.”
Huisartsen leken ook niet zo heel enthousiast over het EPD. Waarom was dat?
“Circa 70 procent nam deel aan het EPD - dat is dus nog niet zo slecht. De tegengeluiden kwamen vooral van koepelorganisaties zoals de Landelijke Huisartsen Vereniging. Die hebben mijns inziens een bedenkelijke rol gespeeld. De beschikbaarheid van medische data betekent dat nieuwe organisaties een kans krijgen in de zorgverlening. Denk bijvoorbeeld aan internetapotheken of SOS-Arts, die huisartsenzorg aan huis brengt als het de patiënt uitkomt. Een koepel ziet dan de eigen positie en die van haar leden bedreigd en gaat op de rem staan. De eigenlijke reden voor een EPD zou moeten liggen in de kwaliteit van de zorgverlening. Dat je daarmee ongewenste concurrentie helpt is vervelend, maar zou geen reden moeten zijn er niet aan mee te werken. Die concurrentie zou je moeten bestrijden door het beter te doen dan je concurrent.”
Vind jij het een goed idee, het EPD?
“Een EPD is noodzakelijk. Het beeld dat je in de inleiding geeft van de Maastrichtenaar die in Amsterdam onder de tram komt is aardig, maar het ligt nog veel dichter bij huis. Als diezelfde Maastrichtenaar in Maastricht op de EHBO belandt, is de kans behoorlijk groot dat men te weinig weet van zijn medische- en medicatie-historie. Daardoor worden fouten gemaakt die vervelend zijn voor de patiënt én een hoop geld kosten.”
Gaat het er uiteindelijk toch komen?
“Het gaat er komen. Het maakt nu een doorstart waarbij de ontwikkeling en de uitvoering van de publieke sector is verschoven naar de private sector. Het wordt niet uitgevoerd door een commerciële organisatie, maar door een organisatie waarin zorgverleners en patiënten het voor het zeggen hebben. Een belangrijke wijziging bij deze doorstart is dat de patiënt nu door de zorgverlener gevraagd wordt of hij deel wil nemen (opt-in). In het verleden was dit een opt-out constructie: dan moest de patiënt het kenbaar maken als hij niet wilde deelnemen.”
